Fascial Distortion Model (FDM) to zaawansowane podejście diagnostyczne i terapeutyczne, które skupia się na rozpoznawaniu i leczeniu zniekształceń tkanki łącznej, zwanej powięzią. Ponadto FDM opiera się na założeniu, że powięź może ulegać różnym zniekształceniom, które prowadzą do powstawania bólu i ograniczenia funkcji ciała. Model ten opracował amerykański lekarz, dr. Stephen Typaldos. Zdobył on popularność jako skuteczne narzędzie w terapii bólu mięśniowo-powięziowego. Dodatkowo w leczeniu urazów sportowych.
Przeczytaj również: Fizjoterapia i rehabilitacja w chorobie Alzheimera
Historia i rozwój modelu FDM
FDM ma swoje korzenie w obserwacjach dr. Typaldosa, który zauważył, że pacjenci często prezentują specyficzne wzorce bólu i ograniczenia ruchowe, które nie zawsze były zgodne z tradycyjnymi diagnozami medycznymi. Analizując te wzorce, dr. Typaldos doszedł do wniosku, że tkanka łączna, zwłaszcza powięź, może ulegać różnym zniekształceniom, które są odpowiedzialne za objawy pacjentów.
Na podstawie swoich obserwacji i doświadczeń klinicznych dr. Typaldos opracował sześć głównych typów zniekształceń powięziowych, które nazwał: krężenie, wywijanie, skręcanie, powięziowy zatrzask, składanie i wciąganie. Jednakże każdy z tych typów zniekształceń ma charakterystyczne objawy i jest związany z konkretnymi strukturami anatomicznymi.
Sześć głównych typów zniekształceń powięziowych
FDM opisuje sześć głównych typów zniekształceń powięziowych, z którymi spotykamy się w praktyce klinicznej. Każdy typ ma swoje unikalne cechy i charakterystyczne objawy. Są nimi:
a) Krężenie. Tkanka łączna skręca się wokół osi podobnie jak śruba. Objawia się to silnym, skręcającym bólem, który nasila się podczas ruchu.
b) Wywijanie. Powięź wypina się lub wygina w jednym kierunku. Pacjent odczuwa ból przy próbie poruszania się w danym kierunku.
c) Skręcanie. Tkanka łączna skręca się lub zwija podobnie do skręconego ręcznika. Objawia się to bólem, który promieniuje wzdłuż skręconego obszaru.
d) Powięziowy zatrzask. Powięź ulega zaciśnięciu lub zablokowaniu, powodując uczucie blokady lub oporu w ruchu.
e) Składanie. Powięź jest zgnieciona lub składana na siebie. Pacjenci odczuwają ból przy próbie rozprostowania lub wyprostowania składanego obszaru.
f) Wciąganie. Tkanka łączna jest zaciągnięta lub skurczona, co prowadzi do ograniczenia ruchomości i bólu wzdłuż linii wciągania.
Identyfikacja i klasyfikacja zniekształceń FDM
Kluczowym elementem FDM jest umiejętność identyfikacji i klasyfikacji zniekształceń powięziowych. Terapeuta FDM dokonuje szczegółowego badania pacjenta, obserwując ruchy, wyczuwając napięcia i analizując charakterystyczne objawy. Później, na podstawie zebranych informacji terapeuta może określić, który typ zniekształcenia występuje u pacjenta i dostosować odpowiednie techniki terapeutyczne.
Zniekształcenia powięziowe mogą wynikać z różnych czynników, takich jak urazy, przeciążenia, niewłaściwe wzorce ruchowe czy przewlekłe napięcia. Te czynniki mogą wpływać na elastyczność i strukturę powięzi, prowadząc do powstawania zniekształceń.
